Piep-show

Afgelopen week mocht ik mijn nieuwe leaseauto ophalen. Altijd weer een mooi momentje. Beetje dankbaar ook. Iemand aan de andere kant van de wereld heeft dat ding met zorg en schroefjes in elkaar gezet – en ik mag ‘m de komende vijf jaar onder mijn kont hebben. Luxeprobleem in optima forma.

De eerste ritten gingen nog wat plechtig, alsof ik over een marmeren vloer reed. Maar inmiddels is het gewoon weer m’n auto. Alles op z’n plek. Alles behalve… de piepjes.

Serieus, wie heeft dit verzonnen?

Zodra je de auto start begint er een concert van waarschuwingen, meldingen, belletjes en knipperende lampjes. De auto piept als ik een lijntje aantik, als er iemand in de buurt rijdt, als er een verkeersbord ergens op een lantaarnpaal hangt. Alles is reden voor paniek. Of nou ja, voor een piep dan.

Op zich snap ik het idee. Veiligheid. Assistentie. Alles voor de bestuurder. Maar als je net in een nieuwe auto zit – waar alles al anders is – dan zijn al die piepjes gewoon afleiding. Véél afleiding. Zo veel dat het juist ronduit onveilig voelt. Je bent meer bezig met het uitvogelen van de herrie dan met het verkeer.

Gelukkig had de verkoper een geheime truc: één druk op een knop en hoppa, de rust keert weer. Even wennen, elke rit opnieuw. Maar als ik het vergeet, geen nood: dan herinnert het dashboard me er luidruchtig aan.

En dan de vraag der vragen: waarom moeten al die piepjes eigenlijk?

Omdat er ergens een ambtenaar is die heeft bedacht dat dit goed is voor ons. Zo eentje die zelf met de trein komt en denkt: ‘Dit zal ze leren afstand houden!’Fabrikanten passen zich netjes aan, zetten piepjes in álle auto’s, want ja: regels zijn regels. Maar de bestuurder? Die zet het uit. Iedere dag. Iedere rit.

Dus nee, het werkt niet.

Het is wetgeving die zijn doel compleet voorbij schiet. En wij? Wij worden doof van de goede bedoelingen.

Laat het horen, mensen. Stilte in de auto is óók veiligheid.