Richtinggevoel

In de verte zie ik de top van de bosheuvel. Nog zeker 500 meter buffelen. Ik praat mezelf moed in en spoor me aan om vol te houden. Ongelofelijk zoveel verschil het maakt of je licht omhoog of licht omlaag loopt.

In de verte hoor ik een specht, maar ik registreer het nauwelijks omdat het klimmen op tempo mijn aandacht opeist. De heuvel is me bekend, want hier begint mijn hardlooprondje elke week mee. Maar ervaring maakt nu niks uit, het is elke keer weer een pittige klim. Pffff, ik hijg voldaan en denk “dat is weer gelukt ouwe”. Ik kijk inmiddels om me heen, welk pad neem ik nu? Op dit punt aangekomen beslis ik elke week wel iets anders. Als ik vandaag dat pad linksaf eens neem, dan maak ik een iets grotere ronde rechtsom.

 

Het is zondagochtend eind september. Mijn auto staat, net als de weken daarvoor op dezelfde parkeerplaats. Maar de route door het bos kies ik elke week impulsief. Routes genoeg te bedenken door het uitgestrekte west Veluwse bos. Mensen vragen me wel eens of ik nooit verdwaal en waarom ik niet van tevoren een route uitstippel. Geen idee eigenlijk. Maar dit is gewoon wat ik lekker vind. Lekker struinen zonder plan vooraf, dan kijken hoe het loopt en welke paden mij weten te verleiden om in te slaan. Dat is voor mij het ultieme gevoel van vrijheid.

Verdwalen? Nee eigenlijk nooit. Onbewust visualiseer ik na elke richtingsverandering wel even in welke richting mijn auto nu staat. En verderop kom ik dan vanzelf wel een keer bij één van de doorgaande paden die ik herken aan het naastgelegen verharde fietspad. Vanaf daar kan ik sowieso de terugweg naar mijn auto dromen. Waarom zou ik een vooraf uitgestippelde route moeten volgen? Ik voel het vanzelf wel welke kant mijn schoenen op willen. En terugkomen lukt altijd, want met mijn richtingsgevoel is echt niks mis.

 

Op 22 november mogen we naar de stembus. Dat is een bijzonder voorrecht in onze democratie. Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee op wie ik ga stemmen.

Ik loop in gedachten door alles waar de politiek een belangrijke taak heeft. Nationale veiligheid, gezondheid, onderwijs, woningaanbod en het verdedigen van onze rechtsstaat. 
Elk van deze onderwerpen wordt nu geformuleerd als een crisis en er wordt vooral benadrukt hoe complex het is. Omdat we aan de volgende generatie en het klimaat moeten denken, omdat Europa de voor de hand liggende oplossing niet toestaat, omdat het juridisch niet kan vanwege de AVG, of omdat de belastingdienst het niet kan uitvoeren.

 

Het zijn stuk voor stuk uitdagende heuvels waar een politicus zich flink in kan vastbijten. De afgelopen jaren ben ik erg teleurgesteld in de politiek in het algemeen, maar de regering in het bijzonder. Ik herinner me de tijd dat een crisis mensen samenbracht, zoals in de jaren 70 tijdens de oliecrisis. Juist bij tegenslagen wisten we dat onze overheid het beste met ons voorhad en ons met eerlijk en verstandig beleid door de zware stormen loodste. Maar inmiddels is dat vertrouwen ingewisseld voor achterdocht, doordat keer op keer bleek dat er netwerkcorruptie, fraude, vriendjespolitiek, en andere wetsovertredingen plaatsvonden zonder de voor normale mensen geldende consequenties. Waar de overheid voor mij ooit een trouwe Sintbernard leek, blijkt het nu keer op keer een dodelijk gevaarlijke pitbull te zijn.

 

Want hoe kan je anders serieus praten over een centrale digitale munt (de CBDC) als de privacy hiervan gewoonweg niet gegarandeerd is? Hoe kun je serieus nadenken over fiscalisering van de AOW als mensen niet de kans kregen zich daarop voor te bereiden? Waarom is ons pensioen met een omstreden wet gestolen en aan banken gegeven om hun door wanbeleid ontstane liquiditeitstekort op te lossen? En waarom blijven tegelijkertijd de woekerwinsten van multinationals door schimmige constructies geheel buiten schot, mede mogelijk gemaakt door hoogleraren met dubbele petten rond de zuidas? En waarom loopt onze regering zomaar achter de big-pharma aan die via de WHO een omstreden Gezondheidsstrategie uitrolt. Een minister die zomaar tekent bij het kruisje en onze soevereiniteit uit handen geeft zonder dit zelfs met de TK te overleggen? Daar krijg ik koude rillingen van.

En waarom financieren wij via de EU een bloedige Russische burgeroorlog, terwijl we als bevolking zelfs in een referendum duidelijk waren; geen verdere uitbreiding van de EU?

Maar gelukkig, alles komt toch nog goed, want wij gaan het klimaat redden door met 28 miljard euro de aarde 0,000036 graden minder te laten opwarmen.

 

Waar zijn we toch terecht gekomen? Hoe kan het zijn dat we zo verschrikkelijk in het bos verdwaald zijn? 

Ik heb nog geen idee wat ik op 22 november precies ga stemmen. Maar ik heb wel een heel sterk richtinggevoel waar ik zou willen dat Nederland naartoe zou moeten gaan. 

 

Waar ik heen wil daar is een zo klein mogelijke overheid die zich alleen bemoeit met dingen die burgers niet zelf kunnen. Dat is het uitgangspunt, of zo je wilt, de hoofdweg, waarlangs je altijd weer terugkomt naar vertrouwd terrein.
Uitgaan van gezond verstand en dat burgers intelligent genoeg zijn om er in de meeste gevallen best onderling uit te komen, mits zij maar die ruimte krijgen.

De overheid staat dan wel dicht bij de burgers als dat niet goed mocht gaan. Uit de daden laat die overheid zien dat ze er primair voor de eigen burgers is. Een overheid die de gewone burger serieus neemt, maar deze niet overal probeert te volgen en te controleren.

In dat land beschermen de rechters en andere gezagslieden de burgers tegen een corrumperende overheid. Hier worden fraudeurs gestraft, zeker als die bij de overheid werken en het goede voorbeeld zouden moeten geven. Een land waar integriteit de norm is, met de overheid als voorbeeld, en waar je als oud-minister dus niet meteen weer aan de slag kan bij een bedrijf dat grote belangen heeft bij het voormalige beleidsterrein. Waar ik heen wil neemt de overheid haar voorbeeldrol serieus en wordt ruimte gegeven aan het tegengeluid van andersdenkenden. Daar zijn de media onafhankelijk en mag binnen de kaders van fatsoen elk geluid en elke mening gehoord worden. Sterker nog die vrijheid van meningsuiting wordt met kracht verdedigd.

Dat is het Nederland waar ik heen wil. Daar is waar ik naartoe navigeer vanuit mijn gevoel. Ik kies voor die partij die mij als burger weer serieus neemt en de ruimte laat.
Er is gelukkig nog steeds niks mis met mijn richtingsgevoel….