Oorkrabben

Ik werd met een schrik wakker. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik keek zoekend de donkere slaapkamer in. Waar ben ik? Langzaam realiseerde ik me waar ik was en waar het paniekgevoel vandaan kwam: ik was zojuist wakker geworden uit een nare, boze droom. In die droom was alles me ineens pijnlijk duidelijk geworden. En dat greep me naar de keel waardoor ik wakker schrok. Maar laat me beginnen bij het begin. Anders snap je niet wat ik bedoel. Want in mijn Dromeland was eerst alles prachtig en vredig. Maar heel langzaam veranderde dat. En dat begon met het geld. De machthebbers van Dromeland drukten miljarden bij van onze Dromelandse munt. Dat noemden ze “ quantitative dreaming ”, een zalvende term die bedacht leek om ons gerust te stellen. Maar ondertussen werd alles steeds duurder. De waarde van het geld was al snel als een sneeuwbal in de zomerzon. En waar een centrale bank normaal de rente zou verhogen om dat te remmen, lieten ze die juist laag. Ik kon dat niet begrijpen. Wilden ze som...

Afgelopen week mocht ik mijn nieuwe leaseauto ophalen. Altijd weer een mooi momentje. Beetje dankbaar ook. Iemand aan de andere kant van de wereld heeft dat ding met zorg en schroefjes in elkaar gezet – en ik mag ‘m de komende vijf jaar onder mijn kont hebben. Luxeprobleem in optima forma. De eerste ritten gingen nog wat plechtig, alsof ik over een marmeren vloer reed. Maar inmiddels is het gewoon weer m’n auto. Alles op z’n plek. Alles behalve… de piepjes. Serieus, wie heeft dit verzonnen? Zodra je de auto start begint er een concert van waarschuwingen, meldingen, belletjes en knipperende lampjes. De auto piept als ik een lijntje aantik, als er iemand in de buurt rijdt, als er een verkeersbord ergens op een lantaarnpaal hangt. Alles is reden voor paniek. Of nou ja, voor een piep dan. Op zich snap ik het idee. Veiligheid. Assistentie. Alles voor de bestuurder. Maar als je net in een nieuwe auto zit – waar alles al anders is – dan zijn al die piepjes gewoon afleiding. Véél afleiding. Zo...