Richtinggevoel
In de verte zie ik de top van de bosheuvel. Nog zeker 500 meter buffelen. Ik praat mezelf moed in en spoor me aan om vol te houden. Ongelofelijk zoveel verschil het maakt of je licht omhoog of licht omlaag loopt. In de verte hoor ik een specht, maar ik registreer het nauwelijks omdat het klimmen op tempo mijn aandacht opeist. De heuvel is me bekend, want hier begint mijn hardlooprondje elke week mee. Maar ervaring maakt nu niks uit, het is elke keer weer een pittige klim. Pffff, ik hijg voldaan en denk “dat is weer gelukt ouwe”. Ik kijk inmiddels om me heen, welk pad neem ik nu? Op dit punt aangekomen beslis ik elke week wel iets anders. Als ik vandaag dat pad linksaf eens neem, dan maak ik een iets grotere ronde rechtsom. Het is zondagochtend eind september. Mijn auto staat, net als de weken daarvoor op dezelfde parkeerplaats. Maar de route door het bos kies ik elke week impulsief. Routes genoeg te bedenken door het uitgestrekte west Veluwse bos. Mensen vragen me wel eens of ik ...